lunes, 30 de enero de 2012

Ken Robinson, cambiando paradigmas en educación

3 comentarios:

  1. Deste vídeo poderíanse destacar moitas cousas, pero eu voume centrar especialmente nunha:
    - A industrialización das escolas, o non ser consciente do que significa a educación; isto vouno enlazar co meu comentario ao vídeo de Miguel Angel Santos Guerra: son persoas,o futuro da nosa sociedade; e isto é algo que os educadores deben ter moi moi presente e hoxe por hoxe non se ten, posto que como xa dixen,unha grande parte dos docentes do noso país están ahí por un salario para toda a vida (como o de nescafé) sen pensar máis aló de transmitir uns coñecementos aos alumnos, e estes se os queren que os collan e senon alá eles. Isto é un grave ¡ERRO!
    Eu achacoo fundamentalmente á implatación dun sistema funcionarial descontrolado na educación, sen apenas supervisión e cunha capacidade de despido case inexistente.
    Antigamente, os mestres eran puramente vocacionais, de feito había un dito: "ser máis pobre que un maestro de escuela" non a traduzo porque é o reflexo dunha época, unha época na que a educación era completamente deficitaria, sen recursos materiais pero cuns recursos humanos inmellorables, mestres que estaban ahí porque realmente crían no que estaban a facer.
    Tiñan aulas de nenos dende os 5 anos ata os 14, e todos aprendendo e traballando ao mesmo tempo no mesmo lugar, iso si que era atención á diversidade, iso si que era preparar as clases. Iso si que era vocación e amor pola ensinanza.
    Hoxe por hoxe témolo TODO: recursos, medios, información, salariaos,... pero fáltanos o máis importante: A VOCACIÓN.

    ResponderEliminar
  2. PARA LA SOCIEDAD ACTUAL ¿COMODIDAD = FELICIDAD?

    1. Es más cómodo estar tranquilo que nervioso. Si algo me preocupa y tengo ansiedad, es más cómodo tomar pastillas que pensar sobre como solucionarlo. ¿Por qué los padres, profesores le dan pastillas a los niños inquietos? Para que no molesten, es más cómodo.
    2. ¿Por qué el sistema educativo agrupa a los chavales en clases en función de su edad? Ya estaba así de antes. Es más cómodo que intentar encajar a cada niño en un grupo.
    3. ¿Por qué las escuelas se parecen a las fábricas de la revolución industrial? Es más cómodo que pensar otro método más efectivo.
    4. ¿Por qué no se tiene en cuenta el pensamiento divergente? Es más cómodo que pensemos todos igual, y acotar y dirigir, ya desde que somos pequeños, nuestras ideas. No vaya a ser que pensemos que lo que tenemos no es lo mejor, y que se nos ocurra cambiar el sistema actual. Esto podría perjudicar mucho a unos pocos que son los que dirigen todo.
    5. ¿Por qué se promueve la competitividad en lugar de la colaboración? Es más acorde al sistema actual por lo que es más cómodo para los que se benefician del mismo que cada uno luche por los suyo. Si todos colaboramos, y formamos equipos, podríamos unirnos con el fin común de hacer un mundo más justo, y eso no le conviene a los que mandan

    ResponderEliminar
  3. Buf, sí que tiene muchos datos e ideas con los que reflexionar, tal como muy bien han destacado Marta y Rocío. Yo no me voy a extender en exceso, porque tanto el vídeo como mis compañeras lo han explicado a la perfección y sería redundar sobre lo mismo. Pero yo simplemente quería destacar (pues las otras ideas creo que aparecen en otros post de blog) el caso de los niños con TDHA. Y es que efectivamente parece que es la enfermedad de moda. Que el niño no atiende, tiene TDHA, que no para quieto un segundo, TDHA...además es una enfermedad que parece que cualquiera puede diagnosticar, es algo muy grave. Y es que no es solo un nombre, es que estamos medicando a los niños con drogas potentes para anestesiarlos. Muchas veces es porque los padres no tienen tiempo, todo el día trabajando, sometidos a mucho estrés y los niños no paran ni un minuto y ellos solo quieren que estén quietos y relajados durante un rato. Pero es que son niños, tienen que ser inquietos, es intrínseco a la niñez, la inquietud es necesaria para conocer el mundo. Y, claro que es cierto que hay niños que desgraciadamente padecen esta enfermedad, pero ¿realmente los numerosísimos casos que se están dando son reales? Me parece algo demasiado serio como para frivolizar y hablar tan a la ligera del TDHA.

    ResponderEliminar