sábado, 4 de febrero de 2012

Sentidos con los que aprendemos


7 comentarios:

  1. Cando estudei o sistema nervioso e o funcionamento da memoria comprendín o por qué destas afirmacións, pero non é preciso saber fisioloxía para darse conta de que isto é unha realidade que todo o mundo coñece, pero que non todos queren recoñecer.
    Non hai que pensar máis que en varios exemplos do día a día como os seguintes:
    - Se les un libro (so se emprega a vista), ao rematar recordas a historia, ás personaxes e incluso os escenarios que imaxinaches, pero non lembras diálogos enteiros.
    - Se ves unha película (vista e oido), lembras perfectamente a historia, as personaxes, os escenarios e aquelas frases ou diálogos que che chamaron máis a atención, non hai máis que remitirse a frases célebres do cine coma a de "Yo soy tu padre" e "Siempre nos quedará París" pero co tempo, se non hai algo que chas recorde a miudo, esquécense con facilidade.
    - Se aprendes a montar en bicicleta (todos os sentidos en marcha), aínda que pasen 10, 20 ou 30 anos, segues a saber montar en bicicleta.
    Pois ben, á hora de aprender pasa exactamente o mesmo, cantos máis sentidos estén implicados, é dicir, canta máis información se recolla do medio durante o proceso, mellor será a comprensión do fenómeno e máis profundamente se gravará na memoria, sendo difícil ou imposíbel esquencelo totalmente ao longo da vida.
    Por iso, cos nosos alumnos debemos procurar que non so escoiten, lean e escriban, senon que tamén manipulen, porque co paso dos anos, non lembrarán que é a "RUBISCO" ou todas as obras de Álvaro Cunqueiro, pero si se acordarán da reacción química que fixeron o día no que misturaron mentos con cocacola no patio do colexio.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Me ha gustado mucho este comentario, Ro. Hace tiempo buscando algo por la red vi una escultura de la hemoglobina con materiales que se oxidaban con el tiempo. Me acordé por lo de Álvaro Cunqueiro... no me digas... Los chavales que vivan por ahí sabrán muy bien qué es esa escultura y por qué el autor ha pretendido que se oxide con el paso de los días. Otra forma más de aprender.

      Eliminar
    2. Cuando leí lo de la hemoglobina oxidada recordé un pequeño trabajo quehice hace tiempo y puede que te interese te dejo el link:
      http://centros.edu.xunta.es/iesoteropedrayo.ourense/dptos/bio/bach_2_bio_2010_2011/Programa_archivos/Bioloxia%20e%20a%20arte.pdf

      Eliminar
    3. Qué bueno! la que yo había visto fue la de Heart of steel! Carmen, me surge una duda. Un trabajo de este tipo cómo lo enmarcas en el aula? Quiero decir, en qué unidad lo meterías o si se haría a mayores, en colaboración con el departamento de arte e historia...

      Eliminar
    4. Este es un trabajo que hice yo para ellos, porque un día surgió, no me acuerdo por que y le dije que buscaría imágenes artísticas sobre las biomoléculas. Pero creo que se podría hacer en Biología, Química, Dibujo de primero de Bach de forma intesdisciplinar (aunque soy consciente que la interdiscipli... no siempre es fácil, los profes son, en general, muy individualistas y cuadriculados)

      Eliminar
  2. Rocio, grazas por romper o xeo, espero seguirvos coñecendo na distancia, é atractivo.

    ResponderEliminar
  3. Creo que después de tan buena explicación de Rocío, ¡poco más se puede añadir! (Así que es por eso que nunca olvidamos a montar en bicicleta...jajajajja). Lo dicho, me remito a las palabras de Rocío, que me parecen una explicación genial, y con la que estoy totalmente de acuerdo, así que si, llegamos a ser docentes, ¡apliquémoslas! ¡Dejemos que nuestros alumnos vean, escuchen, manipulen, huelan, sientan y disfruten durante su proceso de aprendizaje!

    ResponderEliminar